అమ్మో.. కిందకి దిగుతున్నాడేంటీ!? ఆహ్.. ఈసారి బొడ్డులో నాకుతాడా! అమ్మో.. అలా అనుకుంటూ ఉంటేనే నా బొడ్డు చిమచిమలాడిపోతుంది. ఉఫ్ఫ్.. ఇలా చేస్తున్నావేంట్రా మామా నన్నూ.. నీ కోడలినిరా.. హింస పెట్టకురా మామా.. మనసులోనే తెగ గిలగిలాకొట్టుకుంటున్నాను. అవును మరీ, ఆయాసంతో మాటలు బయటకి వస్తే కదా.. అదిగో.. పెట్టేసాడు.. నా బొడ్లో నాలుక కొన పెట్టేసాడు, సూదిగా మెత్తగా గరుకుగా కరుకుగా.. ఊఫ్ఫ్.. పట్టరాని ఆనందంతో “ఆ.. ఆ.. ఆ..” అంటూ కేక పెట్టాను. మావయ్య బొడ్డును పెదాలతో గట్టిగా పట్టి, నోటిలోకి జుర్రుకొని, చప్పరించేస్తున్నాడు. “ఓరి నాయనోయ్.. మామా.. అయ్యా., ఆహ్..” అనుకుంటూ తన తలని నా బొడ్డుకు గట్టిగా అదుముకోబోయాను. అంతలోనే, తను ఇంకాస్త కిందకి దిగాడు. అమ్మో.. ఈసారి నేరుగా అక్కడికేనా! అక్కడ ఇలా చేస్తే తట్టుకోగలనా!! ఇప్పటికే గిలగిలా కొట్టుకుంటుంది. అక్కడకి వెళ్తే, అమ్మో తట్టుకోలేను. ఆపాలి.. ఎలాగైనా ఆపాలి. ఉఫ్ఫ్.. మావయ్యా.. వద్దు.. ప్లీజ్.. తట్టుకోలేకపోతున్నా.. ఆహ్.. వద్దు.. వద్దూ..అంటూ ఉండగా, “చిత్రా.. చిత్రా..” అని మావయ్య పిలవడం వినిపించింది.
ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి చూసాను. రెండు క్షణాల అయోమయం. నేను మంచం మీద లేను. మావయ్య నా మీద లేడు. చుట్టూ చూసాను. వంటగది దగ్గరే ఉన్నాను. మావయ్య చేతిలో నా చెయ్యి. అంటే, తను నా నడుము పట్టుకోలేదా!? ఇదంతా నా ఊహా!?
ఒకసారి మావయ్య వైపు చూసాను. తను నవ్వుతూ, “ఏం అయింది చిత్రా!? నిలబడే కలలు కంటున్నావా?” అన్నాడు చిలిపిగా. మావయ్యకు నేను ఏం ఊహించుకున్నానో తెలుసుకోవడం కష్టం గానీ, ఎలాంటి ఊహల్లో ఉన్నానో తెలుసుకోవడం కష్టం కాదు. ఎర్రబడిన నా బుగ్గలూ, నా శరీరంలో వస్తున్న కంపనాలు, నా వంటికి పట్టిన చెమట..దాని వాసనా.. ఇవే చెప్తాయి. ఇక మావయ్యను చూస్తూ, అక్కడ నిలబడడం నా వల్ల కావడంలేదు. నెమ్మదిగా చెయ్యి విడిపించుకొని, నా గదిలోకి వెళ్ళిపోయాను. మంచం మీద పడుకొని, ఆలోచిస్తూ ఉంటే, మళ్ళీ వొళ్ళంతా వేడెక్కిపోతుంది. ఉఫ్ఫ్.. ఇక ఈ వేడి దింపుకోవాలంటే, అసలు పని జరగాల్సిందేనా? ఎప్పుడో ఒకప్పుడు జరగక తప్పదని అర్ధమైపోతుంది నాకు. కానీ, ఎప్పుడూ? ఉఫ్ఫ్.. నేను కాస్త ముందడుగు వేస్తే..ఇప్పుడే అయిపోతుందని తెలుసు. అలా వెళ్ళి మావయ్య ముందు మొత్తం నన్ను నేను తెరిచేసి చూపించాలా .. లేక మావయ్య నన్ను తెరిచేవరకూ వేచి ఉండాలా?? ఏం చెయ్యాలో తెలియక నా లోపల ఉన్న పుస్తకంలోని రెండు పేజీలూ తడిసిపోతూ, చిన్నగా వణికాయి.“అబ్బా..” అనుకుంటూ, కాళ్ళ మధ్య చెయ్యి పెట్టుకొని గట్టిగా వత్తుకున్నాను. చీర, లంగా, ఇంకా పేంటీ.. ఇన్ని ఉన్నా అక్కడ తడి తెలుస్తుంది. అప్పుడే నాకో అనుమానం వచ్చింది. నేనే ఇలా తడెక్కిపొతున్నానా? లేక మావయ్య కూడా నన్ను చూసి కారిపోతున్నాడా? ఏం చేస్తూ ఉంటాడు ఇప్పుడూ?? అనుకుంటూ, మెల్లగా బయటకి వచ్చాను. అక్కడ మావయ్య లేడు. ఆయన గది వైపు చూసాను. తలుపు వారగా వేసి ఉంది. అడుగుల శబ్ధం వినబడకుండా, పిల్లిలా ఆయన గది దగ్గరకి వచ్చి, నెమ్మదిగ తలుపు తెరిచి చూసాను. లోపల లేడు. ఎక్కడకి పోయుంటాడబ్బా! అనుకుంటూ ఉండగా, ఆయన బాత్రూం నుండి ఏదో శబ్ధం వినిపించింది. ఉత్సుకత మరింత పెరిగి, పిల్లిలా బాత్రూం దగ్గరకి చేరి, చెవి తలుపుకి ఆనించాను. లోపల నుండి చిన్నగా వగరుస్తున్న శబ్ధం, “ఆహ్.. ఆహ్..” సన్నటి మూలుగూ, దానితో పాటూ చప్ చప్ మని చిన్నగా ఆడిస్తున్న శబ్ధం, ఆ శబ్ధం వినగానే, లోపల ఏం చేస్తున్నాడో అర్ధమయింది. ఒక్కసారిగా సిగ్గేసి, మళ్ళీ చప్పుడు చేయకుండా, అక్కడినుండి గబగబా నా గదిలోకి వచ్చేసాను.
మావయ్య కూడా నాకోసం అల్లాడిపోతున్నాడని అర్ధమైపోయింది. కానీ, ఎవరో ఒకరు కాస్త ముందడుగు వేయకపోతే, ఇక్కడ నేను తడిసిపోవడం, అక్కడ ఆయన కొట్టుకోవడం తప్ప వ్యవహారం ముందుకుసాగదని తెలుస్తుంది. మరి ఆ ముందడుగు వేసేదెవరూ? నేరుగా బయటపడిపోదామనుకుంటే, ఆడతనం అడ్డొస్తుంది. మావయ్యదీ దాదాపు అదే పరిస్థితి అనుకుంటా, పెద్దరికం అడ్డొచ్చి ఉంటుంది. ఎవరి సిగ్గూ పోకుండా ఒక్క అడుగు వేస్తే చాలు. ఎలా?? తనంతట తానే నా మీద చెయ్యి వెయ్యాలి. అంటే, తట్టుకోలేనంతగా టెంప్ట్ చేయాలి. టెంప్ట్ అయ్యి, చెయ్యి వేసేంతగా నా అందాలు పరిచేయాలి. ఆ అందాలు అందుకొనేలా మాంకి అవకాశం ఇవ్వాలి. కానీ, కావాలని ఇచ్చినట్టు తెలియకూడదు. ఎలా.. ఎలా.. ఎలా??? ఆఁ.. కాలేజ్ లో ఉన్నప్పుడు వేసుకున్న పొట్టి ఫ్రాకులు వేసుకొని ఏదోలా మీద పడితే?? దోరగా దోబూచులాడే అందాలను చూసి, అప్పుడైనా మొహమాటం వదిలి దారిలోకి వస్తాడేమో. అసలు ఆ డ్రెస్సులు ఇక్కడకి తెచ్చానా లేక పుట్టింటిలో వదిలేసానా?
ముందుగా సూట్ కేసులు వెతికా. దొరకలేదు. తరవాత షెల్ఫ్ లో. అక్కడా కనబడడం లేదు. ఎక్కడపెట్టానబ్బా అని ఆలోచిస్తూ ఉండగా, మావయ్య వచ్చాడు, “ఏం వెతుకుతున్నావ్?” అంటూ. ఏం చెప్పాలో తెలియక, “ఆల్బం మావయ్యా..” అంటూ నోటికొచ్చింది చెప్పేసాను.
“ఏ ఆల్బం?”
“మ్మ్..” అని కాస్త ఆలోచించి, “నా టెంత్ క్లాస్ ఆల్బం.” అన్నాను.
“టెంత్ క్లాసా!? అదెందుకు ఇప్పుడూ??”
“ఆఁ.. నా లేత అందాలు చూసి, కాస్త చప్పరిస్తావేమోనని..” అనుకుంటూ, బయటకి మాత్రం, “ఏమో, చూద్దాం అనిపించింది.” అన్నాను.
“మ్మ్.. నాకూ చూడాలనిపిస్తుంది.”
“ఎందుకూ?”
“ఆ వయసులో నా కోడలు ఎలా ఉంటుందా అనీ..”
“ఎలా ఉంటుందీ.. ఇలానే ఉంటుంది.”
“అదీ చూద్దాం.. ఇలానే ఉందో.. లేక..”
“మ్మ్.. లేక??”
“లేత కొబ్బరి ముక్కలా ఉందో..”
“హ్మ్మ్.. ఇంకా..”
“చూసి చెప్తా.. ముందు వెతుకుదాం..”
“సూట్ కేస్ లూ, షెల్ఫూ వెతికా.. కనిపించలేదు. ఆ పైన ఉందేమో..” అంటూ పైన ఉన్న వాల్ ఎటాచ్డ్ షెల్ఫ్ చూపించాడు.
“అయితే వెతుకూ..”
“అంత పైన ఉంది ఎలా వెతకనూ??”
“స్టూల్ వేసుకో..”
“పడిపోతానేమో..”
“మరేం చేద్దాం?” అని ఒక్కక్షణం ఆలోచించి, “పోనీ, నిన్ను ఎత్తుకోనా?” కళ్ళలో ఆశ.
“అబ్బా.. ఏం వద్దులే..” మనసులో చిన్న ఆశ.
“పరవాలేదు. మావయ్యనేగా..”
“మ్మ్.. అందుకే..” ఎక్కడో ఏదో అవుతుంది నాకు.
“అందుకే అంటే??”
“ఆఁ.. మీరు నన్ను మోయగలరా అనీ..” మనసులో చిన్నగా మూలుగుతూ.
“పోనీ, నన్ను మోస్తావా?”
“ఆ.. మోసే టైం వస్తే మోయక తప్పదుగా…” ఆ ఆలోచనకే, ఫుల్లుగా వేడెక్కిపోతుంది నాకు.
“మ్మ్.. అయితే నన్ను మోయాలని ఆశగా ఉందా?”
“ఏ? మీకు లేదా?” వొళ్ళంతా తియ్యగా మూలుగుతుంది. “ఎక్కి తొక్కరా మామా…” అనుకున్నాను కసిగా.
“ఎందుకు లేదూ!? ముందు నువ్వు మోస్తావా లేక నేను మోయనా?”
“హుమ్మ్..”
“ఏమయిందీ?”
ఏంలేదు.. మీరే నన్ను మోయండి.. ఏదైనా అయితే, అప్పుడు నేనే మిమ్మల్ని నా మీద.. అదే అదే నా చేతుల మీద మోస్తాను..” అంటూ చేతులు పైకెత్తాను. మావయ్య ఒకసారి పైనుండి కిందకి చూసాడు. నేను నిలబడ్డ ఆ పొజిషన్ లో నా వొఒంపు సొంపులన్నీ కసిగా కనిపిస్తున్నాయి. మావయ్య కూడా అంతే కసిగా చూస్తూ, నన్ను పైకెత్తడానికి ముందుకు వచ్చాడు. ఎక్కడ పట్టుకొని ఎత్తుతాడూ? నడుమా?? పిర్రలా?? ఉఫ్ఫ్.. నా శరీరంలో ప్రతీ కణం తాపంతో కొట్టుకుంటూ ఉంది. మావయ్య నా దగ్గరకు వచ్చేసాడు. కాస్త కిందకి వంగి, నా చుట్టూ చేతులు వేస్తున్నాడు, మోకాళ్ళకి కాస్త పైన, పిర్రలకి కాస్త కింద. మెల్లగా చేతులు బిగించి, పైకి ఎత్తబోయి, ఆగిపోయాడు. ఉఫ్ఫ్.. ఏమయిందో??
మావయ్య నన్ను వదిలి, ఒక మూల పడి ఉన్న ఆల్బంని చూపించాడు. ఒక్కో లీఫ్ లో ఒక్కో ఫోటో పట్టే చిన్ని ఆల్బం అది. దాన్ని చూపిస్తూ “అదేనా?” అన్నాడు. “మ్మ్.. అదే..” అన్నాను కచ్చిగా. పండులాంటి అమ్మాయి పైకి ఎత్తుకోడానికి అవకాశం ఇస్తే, గట్టిగా బిగించి పిసికిపిసికి వదలాలి గానీ, ఈయనేంటో మరి! ఉసూరుమని అనిపించింది. ఆయన ఆ ఆల్బంని తీసుకొని, “చూద్దామా..” అన్నాడు. “మ్మ్.. అదొక్కటే మిగిలింది చూడడానికి..” అనుకుంటూ, “చూద్దాం మావయ్యా..” అన్నాను.
అది నిజంగా టెంత్ క్లాస్ లో ఫ్రెండ్స్ తో అప్పుడప్పుడు దిగిన ఫోటోలు పెట్టిన ఆల్బమే. స్కూల్ అంటే తెలుసుగా, పొట్టి ఫ్రాకుల డ్రెస్ లో ఉంటాము. వయసు కంటే కాస్త ఏపుగా పెరగడంతో, స్కూల్ డ్రెస్ కాస్త పొట్టిగా ఉండేది. ఫ్రాకు నా మోకాళ్ళకి దాదాపు నాలుగు అంగుళాలు పైకి ఉండేది. తొడలు కనిపించీ కనిపించనట్టుగా కనిపించేవి. ఆ తొడలు చూడడానికే కొంతమంది మగ టీచర్లు ఏదో వంకతో స్టేఫ్ రూంకి పిలిచేవారు. కుర్చీలో కూర్చోమని, పెన్నులూ పెన్సిల్లూ కింద పడేసి, వాటిని తీసే నెపంతో కిందకి వంగి మరీ చూసేవాళ్ళు. అప్పుడప్పుడు మా ప్రిన్సిపాల్ కూడా. థండర్ థైస్ అని నా క్లాస్ మేట్ అబ్బాయిలు చాటుగా పిలుచుకోవడం కూడా నాకు తెలుసు. అదీ, నా తొడల మహిమ. అలాంటిది, ఇప్పుడు ఆ డ్రెస్ లో ఉన్న నా ఫోటోను మావయ్య చూస్తే. వెర్రెక్కి పోవడం ఖాయం. కనీసం అప్పటికీ ఇప్పటికీ నాలో వచ్చిన తేడాలు కనుక్కోడానికైనా కాస్త మొహమాటం వదిలి కెలుకుతాడేమో చూడాలి. ఆ ఆల్బం ఇప్పుడు దొరకడం ఒకరకంగా మంచిదే అనుకున్నాను.
మావయ్య అక్కడే మంచం మీద కూర్చున్నాడు, ఆల్బంని చూడడానికి. ఇక కాస్త డైరెక్ట్ అయితే తప్ప ఉపయోగం లేదనుకొని, ఆ ఆల్బం చూసే నెపంతో, నేను ఆయనకి అతుక్కొని, కాస్త వెనకకి జరిగి కూర్చున్నా, మావయ్య భుజానికి నా బంతుల్ని నొక్కుతూ. మరి అది గమనించాడో లేదో గానీ, నెమ్మదిగా ఆల్బం తెరిచాడు.
0 Comments