అత్తా, ఆడపడుచులు లేని ఇల్లు. ఇంట్లో నీదే రాజ్యం 2

ఆ చేత్తో నెమ్మదిగా జాకెట్ ను భుజం మీద నుండి కిందకి లాగడానికి ప్రయత్నిస్తూ ఉన్నాడు. కానీ బాగా టైట్ గా ఉండడంతో, అది కిందకి దిగడం లేదు. అయినా తన వేళ్ళతో జాగ్రత్తగా పక్కకి లాగుతున్నాడు. ఒక్కో మిల్లీమీటర్ చొప్పున జబ్బ నుండి జారుతుంది నా జాకెట్. అది అలా జారుతుంటే, నేను తమకంతో నా కింది పెదవిని సన్నగా కొరుక్కుంటూ ఉన్నాను. బహుశా అది గమనించి ఉంటే, తనకి నా విషయం తెలిసిపోయి ఉండేదేమో. కానీ, ఆ మహానుభావుడి ఏకాగ్రత అంతా నా జబ్బ పైనుండి జాకెట్ ను కిందకి లాగడం మీదే ఉంది. అయ్యో! పిచ్చి మావయ్యా! జాకెట్ ను తీయడం అలా కాదురా.. అనుకుంటున్నాను కసిగా. ఆయన చాల వరకూ లాగాడు గానీ, అక్కడ నుండి జాకెట్ ఇక కిందకు దిగనూ అని మొండికేసినట్టుంది, ఆ పని ఆపేసి చూస్తూ ఉన్నాడు. ఆయన చూడడం ఏమో గానీ, అప్పటికే నా బంతులు బరువెక్కిపోయి, తీపులు మొదలయ్యాయి. ముచ్చికలు బిరుసెక్కిపోయి, ఒకటే సలపరం. ఆ సలపరానికి మరింత వేడి పెరిగిపోయింది. ఆహ్.. మావయ్యా! ఆలోచించింది చాలు. జాకెట్ తీసేసి, కసిగా నీ కోడలి బంతులు పిసుక్కోరా.. అనుకుంటున్నాను మనసులో. నా మనసులోని మాట తనకి తెలిసిందో ఏమో, మెల్లగా నా జాకెట్ పై చెయ్యి వేసాడు. ఆహ్.. మ్మ్.. తొందరగా తియ్యరా మావయ్య మగడా! అనుకుంటూ గిలగిలలాడిపోతున్నా. నా జాకెట్ మీద ఉన్న మావయ్య వేళ్ళు సన్నగా వణకడం తెలుస్తూ ఉంది. అలా వణుకుతూనే, మొదటి హుక్కును తీసాడు. ఉఫ్ఫ్.. ఇంకో ఐదు హుక్కులు. తీసేస్తే, నా దోసకాయలు మావయ్యకి దొరికేస్తాయి. దొరికితే ఏం చేస్తాడూ? నొక్కుతాడా! పిసుకుతాడా!! లేకా, చప్పరిస్తాడా!!! హబ్బా..ఆహ్.. అనుకుంటూ, నాకు తెలియకుండానే నా ఛాతీని కాస్త పైకి ఎత్తాను. అంతలోనే రెండో హుక్కు ఊడింది. మావయ్య జాకెట్ పైనుండి చెయ్యి తీసేసాడు. అయ్యో! ఏమయిందీ? అనుకుంటూ ఉండగా, తన చెయ్యి మళ్ళీ నా జబ్బ మీద పడింది. ఈసారి జాకెట్ కాస్త స్వేచ్చగా జారింది, జబ్బ పైనుండి పూర్తిగా దించేసాడు. ఇప్పుడు కండబట్టిన నా చంక స్పష్టంగా కనిపిస్తూ ఉంది. మొదట నా చంకలు పిసుకుతాడా! అలా అనుకోగానే, నా నరాలన్నీ మెలిపెట్టేసినట్టుగా అయిపోయింది. అక్కడ గనక ఆయన నాకితే, తట్టుకోవడం నా వల్ల కాదు. మొడటి దాడి చేయడమే నా ఆయువు పట్టు మీద చేస్తాడా ఏంటీ? ఉఫ్ఫ్.. హమ్మో.. మావయ్యా.. హుష్ష్.. గుటకపడడం లేదు నాకు. గొంతు తడి ఆరిపోతుంది. అంతలోనే ఆయన నా భుజం మీద చెయ్యి తీసేసాడు. కొన్నిక్షణాల అంతరాయం. ఏం చేస్తున్నాడబ్బా!!

ఏదో తీస్తున్నట్టుగా చప్పుడు. నాకు సరిగా కనబడడం లేదు. అంతలోనే నా చంకను చిన్నగా తడిమాడు. ఉఫ్ఫ్.. ఆ సందులో ఏదో పెట్టబోతున్నాడు. వేళ్ళు పెడతాడా! నాలుకా!! లేక ఏకంగా అదే పెడతాడా!!! చెమట పడుతూ ఉంది. అయితే నుదిటి మీద కాదు. ఈ సారి పేంటిలో.. పూర్తిగా తడెక్కిపోయి, రసం పేంటీని బొట్లుబొట్లుగా ముంచుతుంది. తీయనైన తిమ్మిరితో తొడలను దగ్గరకు నొక్కేసుకుంటున్నాను. అప్పుడు దూర్చాడు నా చంకలో, అబ్బా ఆశ. మీరు అనుకున్నదేమీ కాదు. థెర్మామీటర్ ను దూర్చాడు. ఉఫ్ఫ్.. మొత్తం దిగిపోయింది నాకు. కానీ, వేడి మాత్రం అలాగే ఉంది.

కొద్ది సేపు దాన్ని అలా ఉంచి, బీప్ సౌండ్ వచ్చాక బయటకు తీసాడు. రీడింగ్ తీసి, దాన్ని పక్కన పెట్టి, నా జాకెట్ ను జబ్బ మీద నుండి పైకి లాగేసాడు. తరవాత బుద్దిగా తీసిన హుక్స్ ని పెత్తేసాడు. ఇక అంతకు మించి ఏం జరగదని అర్ధమైపొయి, కళ్ళు పూర్తిగా తెరిచేసి, ఆయన్ని చూసాను. అప్పుడే ఆయన కూడా నన్ను చూసారు. చూడగానే, “ఓ.. స్పృహలోకి వచ్చావా! ఏమయింది నీకూ?” అన్నాడు నా పక్కన కూర్చొని. “ఏం లేదు మావయ్యా.. ఎందుకో అలా కళ్ళు తిరిగాయి.” అన్నాను నీరసాన్ని నటిస్తూ. “డాక్టర్ దగ్గరకి వెళ్దాం, పదా..” అన్నాడాయన ఆదుర్ధాగా.

“అబ్బా.. ఏం కాలేదు మావయ్యా.. మీరు మరీనూ..”

“మ్మ్.. సరే.. నువ్వు పడుకో.. నేను వెళ్ళి వేడిగా కాఫీ తెస్తా.”

“అయ్యో.. అవేం వద్దు.” అంటూ, చటుక్కున లేచి కూర్చున్నా. ఒకసారి ఆయన నన్ను పరిశీలనగా చూసాడు. తరవాత చిన్నగా నవ్వి, జారిన పైట నా భుజం మీద వేస్తూ, “నథింగ్ డూయింగ్.. నువ్వు అలా కూర్చో.. నేను వెళ్ళి ఇద్దరికీ కాఫీ తెస్తా..” అంటూ, నేను వారిస్తున్నా వినకుండా వెళ్ళిపోయాడు. “అబ్బా.. కోడలంటే ఎంత కేరింగ్ మావయ్యా..” అనుకుంటూ, మెల్లగా లేచి నేనూ వంటగది వైపు నడిచా.

అక్కడ ఆయన గిన్నెలో పాలు పోస్తూ ఉన్నాడు. నన్ను చూడగానే, “నిన్ను అక్కడే కూర్చోమన్నాగా.” అన్నాడు కోపం నటిస్తూ. నేను చిన్నగా నవ్వేసి, “అక్కడ ఒక్కదాన్నే బోర్. మీరు కాఫీ పెట్టండి. నేను చూస్తూ ఉంటా.” అని, చేతులు కట్టుకొని, గట్టుకు ఆనుకొని నిలబడ్డాను. అలా చేతులను కట్టుకోవడంతో, కింద నుండి వత్తిడి పెరిగి, బంతులు కాస్త పైకి ఎగదన్ని, పైట చాటు నుండి దోబోచులాడుతున్నాయి. అది గమనించగానే, వాటిని మావయ్యకి చూపించాలన్న దురద పెరిగింది. మామూలుగా చెస్ ఆడుతున్నప్పుడు, ఎదురుగా ఉన్న నా పైట జారితే, చూసీ చూడనట్టు చూస్తాడు. మరి ఇప్పుడూ చూస్తాడా? అనుకుంటూ. అలా చేతులు కట్టుకొనే ఆయన వైపుకు తిరిగాను. అప్పుడే ఆయన పాలను స్టవ్ మీద పెట్టి, సిమ్ లో పెట్టాడు. నేను “నన్ను చూడూ..” అన్నట్టుగా చిన్నగా గొంతు సవరించుకోగానే, నా వైపుకు తిరిగాడు. అలా తిరగడం తోనే తన చూపులు నా ఎత్తులు మీద పడ్డాయి. పడవా మరీ! బందరు లడ్డూల్లా ఊరిస్తూ ఉంటే. వాటిని చూస్తూ చిన్నగా గుటక మింగాడు. అది గమనించి చిన్నగా నవ్వాను. ఆ నవ్వులో కాస్త కవ్వింతను జోడిస్తూ. ఆ కవ్వింతను గుర్తించాడు అనుకుంటా, తనూ చిన్నగా నవ్వుతూ, “నా కోడలు కోలుకున్నట్టుంది.” అన్నాడు సరసంగా. “ఆఁ.. మరి మామగారి చెయ్యి పడిందిగా.. అన్నీ కోలుకున్నాయి.” అన్నాను మరింత కవ్విస్తూ.

“అన్నీ అంటే??”

“అన్నీ అంటే.. అన్నీ..”

“అవే.. ఏంటీ అని అడుగుతున్నా..”

“ఏమో, నాకు తెలీదు.”

“తెలీదా? చెప్పవా??”

“చెప్పనూ, చెప్పకూడదు.”

“హహహ.. మావయ్యనే కదా అడుగుతుంటా.. చెప్పొచ్చుగా..”

“ఊఁహూఁ.. పొంగుతున్నట్టున్నాయి, కాస్త చూడండి.”

“చూస్తున్నా.. బాగానే పొంగాయి.”

“అబ్బా.. స్టవ్ మీద పాలు మావయ్యా..”

“నేనూ వాటి గురించే అంటున్నా..” అంటూ స్టవ్ ఆఫ్ చేసి, గిన్నెను దించుతూ, “మరి నువ్వు దేని గురించి అనుకుంటున్నావ్?” అన్నాడు చిలిపిగా. ఆయన అలా అడుగుతుంటే, నేను ఉడికిపోయి, “నేనూ అదే అనుకుంటున్నా.. హుమ్మ్..” అనేసి, అక్కడినుండి విసురుగా బయట హాల్ లోకి వచ్చేసి, సోఫాలో కూర్చుండిపోయాను.కొంతసేపటి తరవాత, మావయ్య రెండు కప్పులతో కాఫీ తీసుకొచ్చి ఒకటి నాకివ్వబోతే, “నాకేం వద్దు.” అన్నాను బుంగ మూతి వేసుకొని. “ఓ! అలిగావా! ఎందుకు బంగారం?” అన్నాడు బలవంతంగా కప్పును నా చేతిలో పెడుతూ.

“నేనేం అలగలేదు.”

“మరి ఎందుకు బుంగ మూతి పెట్టావ్?”

“నేనేం పెట్టలేదు. నా మూతే అంత..”

“అవునా! అరెరే.. ఎప్పుడూ చూడలేదే.. చూసుంటే బావుండేది..”

“మ్మ్.. ఏం బావుండేదీ?”

“బావుండేదీ!! ఏం బావుండేదీ అంటే ఏం చెప్పనూ?”

“హుమ్మ్..”

“హుమ్మ్ అంటే!?”

“ఏం లేదు..” అంటూ, ఒక సిప్ వేసాను కాఫీని.

“బావుందా?” అడిగాడు ఆయన.

“మ్మ్.. బావుంది..”

“హమ్మయ్య.. అలక తీరినట్టేగా..”

“మీకెలా తెలుసూ?”

“ఆ బుంగ మూతి తీసేసావుగా..”

“హహహ.. మావయ్యా..”

“హా.. చెప్పు..”

ఏం లేదు. సాయంత్రం అవుతుంది. పోయి వెజిటబుల్స్ తీసుకురండి.”

“ఏం తీసుకురానూ?”

“ఏమో మీ ఇష్టం.. మీకు ఏవి నచ్చితే అవి తీసుకొని రండి.”

“నాకు దొండపళ్ళంటే ఇష్టం.. తీసుకోనా?” అన్నాడు నా పెదాల వైపు చూస్తూ.

“దొండపళ్ళు వండడానికి బాగోవు.” అన్నాను చిన్నగా నవ్వి, కింద పెదవిని కొన నాలుకతో తడి చేసుకుంటూ.

“వండడానికి కాదు కోడలా! కొరుక్కు తినడానికి..”

“హుమ్మ్.. అయితే కొరుక్కోండి.” అన్నాను కింది పెదవిని చిన్నగా మునిపళ్ళతో కొరుక్కుంటూ.

“నిజంగా??”

“హుమ్మ్.. నిజంగా..” మూతిని సున్నాలా పెట్టి అన్నాను.

“కొరికితే నొప్పి పుడుతుందేమో.. అదే అదే దొండకాయలకి..”

“పరవాలేదు. కొద్దిగా నొప్పి పుట్టినా తియ్యగానే ఉంటుంది. అదే అదే.. దొండపళ్ళ టేస్ట్..”

“హ్మ్మ్.. అయితే కొరికేస్తాను..” అంటూ పైకి లేవబోయాడు.

“మ్మ్.. అయితే పోయి తెచ్చుకోండి..” అంటూ, నా నోటిని వేళ్ళతో మూసేసాను.

“దాచుకోవడం ఎందుకూ? కాస్త తీసి అందివ్వచ్చుగా..”

“నేనేం అందివ్వను..”

“అబ్బా.. మామకి ఏం కావాలో అవి కోడలే అందివ్వాలి.”

“మ్మ్.. కోడళ్ళు అన్నీ అందివ్వరు. మామలే కోడలికి నొప్పి తెలియకుండా అందుకోవాలి. అబ్బా.. ఆ చూపేంటి మామయ్య గా.. రూ..??”

“మ్మ్.. ఏం లేదు ఎలా అందుకోవాలో చూస్తున్నా..”

“టైం వచ్చినప్పుడు అన్నీ వాటంతట అవే అందుతాయి గానీ, ఇక వెళ్ళి తీసుకురండి.”

“మ్మ్.. మావిడిపళ్ళు తీసుకురానా, గుండ్రంగా ఉండేవీ..”

“అవంటే మీకు ఇష్టమా??” జారని పైటను సర్దుకుంటూ అడిగాను.

“మ్మ్.. ఇప్పుడే చూస్తున్నాగా.. బాగా ఇష్టం పెరిగిపోతుంది..” పైట వెనక ఉన్న పళ్ళను చూస్తూ అన్నారు.

“హుమ్మ్.. వాటిని కూడా కొరికి తింటారా?” ఎందుకైనా మంచిదని, వాటిని చేతులతో కప్పుకుంటూ అడిగాను.

“వాటిని కొరకడానికి ముందు, కాస్త పిసకాలి.” అన్నారు చూపులతోనే పిసికేస్తూ.

“హుఫ్ఫ్.. పిసికితే?” ఓరకంట చూస్తూ అడిగాను.

“వాటి ముచ్చికలనుండి కొద్దిగా రసం కారుతుంది. అప్పుడూ..”

“ఇష్ష్.. ఏం చెప్పక్కర్లేదు..”