అత్తా, ఆడపడుచులు లేని ఇల్లు. ఇంట్లో నీదే రాజ్యం 3

“హహహ.. ఏమయిందీ??”

“ఏం కాలేదు..” అని బయటకి అన్నాను కానీ, ముచ్చికలు గట్టిపడిపోయి, సలపడం మొదలయ్యింది. ఆ సలుపుతోనే, “మీరు చెప్పండి..” అన్నాను. “ఏం చెప్పాలీ?” అడిగాడాయన. “అదే.. రసం కారితే ఏం చేస్తారో చెప్పండి.” అంటున్నానే గానే, నాకు ఎక్కడినుండో రసాలు కారుతున్నట్టుగా అనిపిస్తుంది. ఆయన అది గమనించినట్టుగా, కొంటెగా చూస్తూ,

“మ్మ్.. ఆ రసాలని చప్పరిస్తూ.. మెల్లగా చీకుతూ ఉంటే.. ఆహా..”

“హబ్బా..”

“ఏమయింది కోడలా!?”

“ఏం కాలేదు మావయ్యా..”

“మరి కాలు మీద కాలు ఎండుకు వేసుకున్నావ్??”

“ఆఁ.. నొక్కుకుంటే హాయిగా ఉంటుందని..”

“ఓ! ఎక్కడ నొక్కుకుంటున్నావూ? ఎక్కడ హాయిగా ఉంటుంది??”

“ఎక్కడో ఒకచోట.. నొప్పి పుట్టిన ప్లేస్ లో..”

“అదే.. ఆ ప్లేస్ ఎక్కడనీ?”

“తెలిస్తే ఏం చేస్తారో!”

“నొప్పి పుట్టిన చోటా..”

“మ్మ్.. నొప్పి పుట్టిన చోట?”

“.……”

“అబ్బా.. చెప్పండి మావయ్యా..”

“ఏం.. ఆగలేకపోతున్నావా?”

“ఆఁ..”

“హుమ్మ్..సరేలే మందు రాయనా..”

“అబ్బా.. ఏ మందో??”

“నా దగ్గర ఏదుంటే అదీ.. చెప్పు,. రాయమంటావా?”

“ఆహ్.. ఇస్స్..”

“ఇంతకీ, ఎక్కడా నొప్పీ??”

“ఇష్ష్.. అది మావయ్యకి చెప్పకూడదు..”

“చెప్పొద్దులే చూపించు..”

“హుమ్మ్.. నో..”

“మరి చెప్పకుండా, చూపించకుండా నాకెలా తెలుస్తుందీ??”

“అబ్బా.. చిన్న పిల్లాడు మరీ.. ఏం తెలియనట్టు..”

“నీ దగ్గర ఏముందో, ఎక్కడ నొప్పి ఉందో నాకేం తెలుసూ?”

మావయ్య అలా అంటూ ఉంటే, వొళ్ళంతా సలపరం పుట్టేస్తుంది. ఇక అక్కడే ఉంటే, ఏం అవుతుందో అని భయం వేసి, “తెలిసేటప్పుడు తెలుస్తుందిలే గానీ, మ్మ్.. ఇక మీరుమార్కెట్ కి వెళ్ళి ఏం తెచ్చుకుంటారో తెచ్చుకోండీ..” అనేసి, అక్కడ నుండి లేచి, నా గదిలోకి పోయి, తలుపు వేసేసుకున్నాను. నేను వెళ్తూ ఉన్నప్పుడు మావయ్య చూపులు నా పుచ్చకాయలను తడిమేసినట్టు నాకు తెలుస్తూనే ఉంది. లోపలకు వెళ్ళి మంచం మీద బోర్లా పడ్డాను. బయట మావయ్య నిలబడిన అలికిడి. కొద్దిసేపటి తరవాత, ఆయన బయటకు వెళ్తూ, మెయిన్ డోర్ వేసిన శబ్ధం విని, “హుమ్మ్..” అంటూ దీర్ఘంగా నిట్టూర్చాను.

ఆయన వెళ్ళగానే, దిండును లాక్కొని, దానికి నా బంతులను అదిమిపెట్టి పడుకున్నాను. నా వొళ్ళంతా తడిమేస్తున్న మావయ్య చూపులూ, ఎక్కడెక్కడో గిలిగింతలు పెడుతున్న ఆయన మాటలూ గుర్తొచ్చి చంపేస్తున్నాయి. మామూలుగా ఆ మూడ్ లో ఉన్నప్పుడు, మా శ్రీవారు ఒక రౌండ్ వేయగానే, మొత్తం చల్లారిపోయి హాయిగా ఉండేది. మరి ఇప్పుడేంటో, ఆరని సెగలా వొళ్ళంతా ఒకటే వేడి. ఒక్కసారే అన్నీ అందుకోకుండా,ఏదీ అందించకుండా ఇలా ఊరించుకుంటూ ఉంటే ఇలానే ఉంటుందా! ఉఫ్ఫ్.. వొళ్ళంతా ఒకటే తిమ్మిరిగా ఉంది. ఏ చెయ్యీ పడకుండానే, కేవలం చూపులతోనే నడుము మడతల్లో చక్కిలిగిలి పుడుతుంది. ఉఫ్ఫ్.. అన్నట్టు, మావయ్య నా నడుము మడత చూసాడా? చూస్తే ఏం అంటాడో! చిన్నగా నొక్కుతాడా? మొరటుగా నలుపుతాడా?? ఆహ్.. ఆ ఆలోచనలకే నా బంతులు బరువెక్కిపోతున్నాయి. తట్టుకోలేక, వాటిని మరింత గట్టిగా దిండుకు అదిమేసుకున్నాను. ఇస్స్.. అయినా తీపులు తగ్గడంలేదే? హుమ్మ్.. ఎక్కడో తడి అవుతున్నట్టుగా ఉంది. అలా పడుకొనే కాళ్ళు రెండూ క్రాస్ చేసాను. నెమ్మదిగా ఒత్తిడి తగులుతుంది. ఎందుకో అక్కడ చెయ్యి పెట్టాలనిపించడం లేదు. కొన్ని దాహాలు తీరడం కంటే, తీరకుండా ఉంటేనే బావుంటుందేమో.. ఆహ్.. అలా తొడలను మాత్రమే కదుపుతూ ఉంటే, ఏదో తిమ్మిరిగా ఉంది. హుమ్మ్మ్.. ఈ పాటికి నా పేంటీ అంతా చిత్తడి అయిపోయి ఉంటుంది. ఆ తడి తగిలితే, మావయ్య ఏం చేస్తాడూ? దిండును కిందనుండి తీసి, కాళ్ళ మధ్య పెట్టుకొని, “మా.. వ..య్యా..” అనుకుంటూ గట్టిగా నలిపేస్తున్నాను. ఏదో అయిపోతుంది నాకు. అక్కడ కంపనాలు వచ్చేస్తున్నాయి. కింద ఉన్న ఆ రెండూ పండుటాకుల్లా వణికిపోతూ ఉన్నాయి. దాహం తీర్చమని కొద్దిగా తెరుచుకుంటున్నాయి.

అంతలోనే పట్టరాని తమకంతో మూసుకుంటూ ఉన్నాయి. హుమ్మ్.. అలా తెరుచుకుంటూ, మూసుకుంటూ.. చెమ్మగిల్లుతూ.. ఉఫ్ఫ్.. మావయ్య నన్ను అక్కడ గిల్లితే ఎలా ఉంటుంది? హుష్ష్.. అమ్మో.. ఆహ్.. అబ్బా.. ఈ శరీరం మీద కాస్త చన్నీళ్ళూ పడితే బావుంటుందేమో! అమ్మో.. మళ్ళీ ఆ చన్నీళ్ళు ఇంకాస్త వేడిని పెంచేస్తే?? వద్దు.. ఇలానే బావుంది. తిమ్మిరితిమ్మిరిగా.. తడితడిగా.. తిక్కతిక్కగా.. రాత్రి మా ఆయనతో బా..గా.. కుమ్మించుకుంటే గానీ ఈ తిమ్మిర్లు తగ్గేలా లేవు. “పొద్దస్తమానూ తిమ్మిరి ఎక్కించడానికి మామ, రాత్రి మామ ఎక్కించిన తిమ్మిరి దించడానికి అతని కొడుకూ..హుమ్మ్…. ఏమంటారో దీన్ని!?” అలా అనుకోగానే నవ్వొచ్చింది నాకు.

అలా ఎంతసేపు ఉన్నానో గానీ, ఎవరో మెయిన్ డోర్ తీస్తున్న చప్పుడు. ఎవరు వచ్చి ఉంటారూ? తిమ్మిరి ఎక్కించేవాడా? తిమ్మిరి తీర్చేవాడా?? నాలో నేనే ఫక్కున నవ్వుకొని, బయటకి వచ్చాను. హుమ్మ్.. ఇద్దరూ వచ్చేసారు. ఉఫ్ఫ్.. ఇప్పుడెలా! నాకయితే ఇంకా తిమ్మిరి పెంచుకోవాలని ఉంది. ఏం చెయ్యాలీ? అనుకుంటూ మావయ్య వైపు చూసాను. ఆయన కూరగాయల సంచిలోంచి, గుండ్రంగా ఉన్న రెండు దోసకాయలను తీసి చూపిస్తూ, “మావిడి కాయలు లేవు చిత్రా.. సీజన్ కాదంట.. వీటితో సరిపెట్టుకుంటానులే, సరేనా!” అన్నాడు కొంటెగా నవ్వుతూ. అవి అరచేతిలో పట్టనంత పెద్దగా, దాదాపు నా బంతుల సైజులో ఉన్నాయి. “అమ్మో.. సరిగ్గా సైజ్ చూసి మరీ తెచ్చాడు.” అనుకుంటూ, మామయ్య వైపు మూతి బిగించి చూసాను. అంతలో మా ఆయన ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు, “అదేంటి నాన్నా! మావిడికాయలు దొరకకపోతే, దోసకాయలు తేవడం ఏంటీ? రెండింటికీ అసలు సంబంధం ఏమైనా ఉందా?” అంటూ. ఆయన అలా అనగానే, నేను మావయ్య వైపు చూస్తూ, పైట కాస్త సవరించాను, జాకెట్ చాటు నుండి ఒక దోసకాయ మాత్రమే కనిపించేట్టుగా. ఆయన కాస్త పెదాలు తడుపుకొని, “అదేరా! ఊరగాయకి. మావిడికాయ దొరకలేదు.” అంటూ, వాటిని డైనింగ్ టేబుల్ మీద పెట్టి తన గదిలోకి పోయాడు. అలా వెళ్తూ వెళ్తూ, ఆయన నా జాకెట్ లోని దోసకాయ వైపు చూసిన చూపు.. కసుక్కున కొరికి తిన్నట్టుగా.. అబ్బో.. ఉస్స్.. మళ్ళీ తిమ్మిరెక్కేసింది.

ఆ తిమ్మిరిని బలవంతంగా అణుచుకొని, వంట పనిలో పడ్డాను. మధ్యమధ్యలో మా ఆయనా, వాళ్ళ నాయనా.. ఇద్దరూ విడివిడిగా చూపులతో నన్ను తినేస్తున్నారు, వొంట్లో బయటపడిన ఒక్క సందూ వదలకుండా. వాళ్ళకి తెలియకుండా వేడివేడిగా నిట్టూర్చడమే నా పని అయిపోయింది. మొత్తానికి వంట అయ్యిందీ, తినడమూ అయ్యింది. మావయ్య తినేసి, మరోసారి నా బంతుల మధ్య చూపులతో కెలికేసి, తన గదిలోకి పోయాడు. నేను నా గదిలోకి పోయి, పక్క బట్టలు సర్దుతూ ఉండగా, సెల్ కి ఏదో మెసేజ్ వచ్చింది. తీసి చూస్తే, మావయ్య పంపించాడు, “విష్ యూ హేపీ రైడ్..” అని. “ఉఫ్ఫ్ఫ్..” అనుకుంటూ, “థేంక్స్ ఫర్ యువర్ కన్సర్న్..” అని మెసేజ్ పెట్టి, సెల్ ఆఫ్ చేసేసాను. మరి చూసుకున్నాడో లేదో ఇక రాత్రి రౌతు అలసిపోయాడు గానీ, కింద ఉన్న గుర్రం మాత్రం పరుగెడుతూనే ఉంది. దాదాపు ఒంటి గంట వరకూ. ఆయన అలసిపోయి గాఢ నిద్రలోకి పోయాడు. నాకు మాత్రం తొడల మధ్య జివ్వుమంటూనే ఉంది. కాస్త చన్నీళ్ళు తాగి నిద్ర పోదామని, డైనింగ్ హాల్ లోకి వచ్చి, ఫ్రిజ్ తెరిచి, బాటిల్ తీసాను. సరిగ్గా అప్పుడే మావయ్య గది తలుపు కూడా తెరుచుకుంది. ఆ చప్పుడు వినగానే నా నాలుగు పెదవులూ సన్నగా వణకసాగాయి. “ఇష్షూ..” అనుకుంటూ, కాళ్ళను దగ్గరగా నొక్కేసుకుంటూ నిలబడ్డాను. గదిలో జరిగిన యుద్దానికి సాక్ష్యంగా నా వొళ్ళంతా చెమట పట్టి, చిత్తడిచిత్తడిగా ఉంది. ఆ చెమటతో మావయ్య ఎదుటపడడానికి సిగ్గుగా ఉంది. ఏం చేయాలా అని ఆలోచిస్తూ ఉండగా, మావయ్య నా దగ్గరకి వచ్చేసాడు. “ఉఫ్ఫ్.. ఏమైనా చేస్తాడా!” అనుకుంటూ ఉంటేనే, వేడెక్కిపోతుంది నాకు. మావయ్య నా చేతిలోని బాటిల్ అందుకొని, “లోపల ఏసీ పని చేయడం లేదా?” అని అడిగాడు చెవిలో గుసగుసలాడుతూ. నేను ఆయన వైపు అదోలా చూసాను. ఆయన నవ్వి, “అదే.. వొళ్ళంతా చెమటలు పట్టి ఉంటేనూ..” అంటూ, బాటిల్ నా చేతిలో పెట్టాడు. ఆ ప్రశ్నకు ఇంకా వేడి పెరిగిపోయి బుస్సుబుస్సు మంటూ ఊపిరి తీయసాగాను. “బాగా వేడి ఎక్కువయినట్టుందీ!” అన్నాడు నవ్వుతూ.

“హా.. చల్లార్చుకుందామనే నీళ్ళ కోసం వచ్చా..”

“చన్నీళ్ళతో వేడి తగ్గదు. ఇంకా పెరుగుతుంది.”

“మ్మ్.. మరి ఏం చెయ్యాలీ?”

“ఉష్ణం ఉష్ణేన శీతలం అన్నారు.”

“అంటే??”

“అంటే.. వేడికి వేడే మందూ అని..”

“హుమ్మ్.. ఇప్పుడు వేడిగా ఏం ఉందీ తీసుకోడానికీ?”

“వెతికితే ఎదురుగానే దొరుకుతుంది.. వెతుకూ..”

“ఉఫ్ఫ్ఫ్..”

“వెతక్కుండానే ఉఫ్ఫ్ అంటే ఎలా!”

“ఆహ్.. మావయ్యా.. ప్లీజ్.. వెళ్ళి పడుకోండి..”